1969 yılında yaş haddinden emekli olduğunda, memleketi olan Turgutlu’ya gelip yerleşmeye karar vermişti. Ancak, kendisini adadığı insanlık hizmeti, emeklilik yıllarında her şeyden elini eteğini çekmiş bir şekilde yaşamasına izin vermiyordu. Bu nedenle, Turgutlu’da bugünkü Namık Kemal İlköğretim Okulu’nun hemen karşısında bulunan 2 katlı evinin giriş katını muayenehaneye dönüştürüp, Turgutlulu hemşehrilerinin sağlık hizmetinde bulunmayı da sürdürdü. 

Bu süre içinde Turgutlu’da yaptığı mucizevi tedavilerle de ün kazandı. Evine yarı sakat biçimde giren bir çok kişinin dimdik yürüyerek çıktığına çoğu kez tanık olunmuştu. Bu yüzden de kimilerince kendisine “sihirbaz doktor” lakabı da takılmaya başlanmıştı. Soyunun kullandığı “İbn-i Cinni” ya da “Cinnizade” ünvanlari dolayısıyla, babasının “Cinni Hoca” olan lakabını yanlış bir telaffuzla “Cinci Hoca”ya dönüştüren bir kısım halk da, İbn-i Cinni Op. Dr. Dinçsoy’un bu tür mucizevi tedavi yöntemleri dolayısıyla sihirbaz bir doktor olmasına hiç şaşırmıyor, hemen kendilerine göre bir yorum ve yakıştırma geliştiriveriyordu. Öyle ya, o, kimilerince evliya mertebesine yükseltilen Cinci Hoca (Cinni Hoca)’nın oğluydu ve bu tür mucizevi tedaviler yapabilmesine bu yüzden hiç de şaşmamak gerekiyordu...

Oysa, işin bütün sırrı, akupunktur tedavisindeydi. 
Tıp biliminin henüz bugünkü kadar ilerleme kaydedemediği o yıllarda, derin ve engin tıp bilgisiyle herkese şifa dağıtacak kadar engin bir bilim adamı olan Op. Dr. Dinçsoy, akupunktur tedavisinin henüz bilinmediği o günlerde, bazılarının “iğne tedavisi” dediği akupunktur yöntemiyle mucizeler yaratabiliyordu. Sohbetlerimiz sırasında, kendisine bu yüzden “sihirbaz” denilişini hep gülerek anlatırdı.

Sevgili Dinçsoy’u her zaman hayatında kuralları olan ve bu kuralları büyük bir titizlikle uygulayan bir kişi olarak da anımsıyorum. Örneğin; bu kurallardan biri her yıl 10 Kasım günü mutlaka Anıtkabir’e giderek Mustafa Kemal’in manevi huzurunda kendisini ziyaret etmekti. 29 Ekim Cumhuriyet Bayramı’nı da hep Türkiye’nin kalbi Ankara’da izlemeyi bir alışkanlık haline getirmişti. 

Kendisiyle son görüşmemiz de 2000 yılı Eylül ayı içinde olmuştu. Her yıl sonbaharın gelişiyle birlikte baştan aşağı tedavisi için yine Ankara’ya giderdi. Evlerindeki o görüşmenin son görüşmemiz olacağını bilemezdim elbette. Öylesine enerjik, sağlıklı, neşeli ve dinçti ki... 

Ankara’ya gideceğinden söz ederken, daha sonra İstanbul’daki çocukları ve torunlarının da yanına geçeceğini, oradan Ekim ayında tekrar Ankara’ya dönerek 29 Ekim Cumhuriyet Bayramı’nı izleyeceğini söylemişti. 10 Kasım günü de Anıtkabir ziyaretini yapacağını söylerken, “Bu durumda ancak Aralık ayında görüşebileceğiz demektir” demiş ve ardından da neşeli bir sesle ünlü Ankara Marşı’nı hafif hafif mırıldanmaya başlamıştı: "Ankara'nın taşına bak / Gözlerimin yaşına bak..."

29 Ekim’de Cumhuriyet Bayramı törenlerini izlemek için Ankara’da olmayı, ayrıca 10 Kasım'da da Anıtkabir'i ziyaret etmeyi planlanlıyordu. Ne var ki; o yılın Cumhuriyet Bayramı’nı göremedi. Çünkü; o sabaha karşı gözlerini tamamen kapamıştı...

2000 yılında, kızı Ş.  Tanju Dinçsoy'un evinde 28 Ekim'i 29 Ekim'e bağlayan sabaha karşı hayata gözlerini yummuştu sevgili dostum. Bu acı veda anısını şöyle anlatıyor kızı: "Geceyarısı saat 03.30 sıralarında beni kaldırarak ağrısı olduğunu söyledi. Hemen ambulans çağırdım, ama ne hikmetse ambulans 45 dakika gelmedi. Ben, damadı olan eşim ve eşi Perihan Hanım'la konuşarak ruhunu teslim etti. 29 Ekim için Ankara'ya gidip Cumhuriyet Bayramı merasimine katılmak istiyordu. Ama olmadı. Vasiyeti üzerine Turgutlu'ya gittiğimizde ise 29 Ekim Belediye Bandosu ve okul töreniyle karşılaştık..."

Onun ölümüne inanmakta güçlük çektiklerini anlatmıştı kızı: “Bir gece önce öylesine neşeliydi ki. Ertesi gün Cumhuriyet Bayramı olduğu için çok sevinçliydi. Bize Atatürk ile olan bütün hatıralarını anlatmıştı...” 

Sevgili eşi Perihan Hanım, “Doğumu da, ölümü de anlamlı günlere rastladı...” demişti.  
23 Nisan günü doğduğunu söylemekten mutluluk duyardı sevgili Dinçsoy. Ölümü de 29 Ekim günü olmuştu. Cenazesi, Turgutlu’ya getirildiğinde, evinin karşısındaki Namık Kemal İlköğretim Okulu öğrencileri tarafından saygı duruşunda bulunulmuş ve bir karşılama töreni hazırlanmıştı.