Gözlerim kamaştı gözlerinden. 
Güneşe bakamıyordum. 
Ayaklarım basmadı bir an, kollarım tutmadı. 
— Çabuk, diyordu sabah, 
— Yoksa şuracıkta öleceğim!

Sabah inliyordu, doğumu yakın. 
Yerlere akmıştı bile ışıkları. 
— Artık, diyordu, “kalbimi susturamıyorum!”
Solukları sıklaştı.
— Geceler adını değiştirmiş! dedi çığlık çığlığa.
— Şimdi haydut olmuş tapınağınızda!

Ağlıyordu.
— Elimden tut!, diyordu, "Yüzüme bakmasan da!”
Korkuyordu.
— Yoksa düşeceğim!
Sabah yalvarıyordu:
— Yeni sözler buldum, diyordu, “siz nicedir beni görmeyeli.”
Bir kuş uçtu aramızda. Saçlarından uzağa taşıdı sisleri. 
— Çünkü, diyordu sabah, “yaşamınız benim umurumdadır!”

Kimselerin artık hatırımızı sormadığını hatırladım. 
Bir adım attım. 
Bacaklarım yorgundu hala, koşarak gelmiştim. 
Yıldızlarla haber salmıştı bana.
— Gök kızarırken, demişti, “geleceğim!”
Sabah gülüyordu, yüzü ışıl ışıl. 

Hep gece yarıları yaşamaktan yorulmuştum. 
Ellerinden tutuyordum. 
Terkettiğim gözlerine değdirdim gözlerimi. 
Sanki denizlerden kaçmıştı da mavi, gözlerine akmıştı sabahın. 
Ve hıçkırarak:
— Bir daha asla, dedi, “sizi terketmeyeceğim!”
 
Hep masmavi düşlerdi gece yarıları kurduğum.
Masmavi bir sabahtı, bir gece yarısı alnından öptüğüm.
Gözlerimi açtım... 
Sabahtı!