Tarih: 4 Mayıs 2003. Bingöl depreminden birkaç gün geçmiş....
Vatan Gazetesi’nde sürmanşet bir haber:
“Yalova’da, bir çok kamu ihalesi, inşa ettikleri tüm binalar 17 Ağustos’taki depremde yerle bir olduğu için mahkûm olan müteahhitlere verildi...”
Bu müteahhitlerin, yaptıkları tüm binaların 17 Ağustos’ta yıkılmasının yanı sıra, bir başka ortak özellikleri daha var: 
Hepsi de Yalova Belediye Başkanı'nın cezaevinden koğuş arkadaşıdır...
 
Burası Bingöl... Yaşanan 6,4 şiddetinde bir deprem...
Devletin yaptığı bina yıkılır, köylünün yaptığı ahır ayakta kalır! 
Ve acılı bir ana haykırır: 
“Devlet bize mezar yapmış!”
Yaşanan şey bir dram değil artık. Sadece kahır!

Bu devletin politikasını, halkına bakış açısını her zaman eleştiririm. Devletin bir çok uygulamasını içine sindiremeyenlerdenim. Çünkü bizde devletin kendi halkına bakışı; halkının devletine hep kul-köle olması beklentisine göre şekillenmiştir. Temelinde ise; “kutsal devlet” anlayışı vardır...
Böyle olunca da devlet halkın hizmetine sunulmaktan çıkmış, halk devletine kul edilmiş, sonuçta da devlet halkın sırtına bindirilmiş...
Halkın çektiği ise kocaman bir  kahır... 
Çünkü sırtında taşıdığı devlet, kimlerin elinde ne hale gelmiş:
Hırsızların, dolandırıcıların, soyguncuların, çetecilerin ve onlarla kolkola girmiş siyaset bezirgânları tarafından kuşatıla kuşatıla, bu erki ellerine geçiren bu zümre tarafından, devlet halkı soymanın, halkı sömürüp ezmenin bir mekanizması haline getirilmiş!

Ama genel bir kural vardır: 
Dünyada hak edilmemiş bir yaşam yoktur.
Dolayısıyla, daha önce sokaktaki adam şöyle düşünmeli: 
“Peki, bugüne kadar devlet erkini kullanması için ben hep kimleri iktidara getirdim?”
Cevap: “Hırsızları. Veya onlarla kolkola girmiş siyaset bezirganlarını”

3 Kasım’da hırsızlardan kurtulmak için karar verdi bu yurttaş!
Ama sonuçta, hırsızlardan kurtulayım derken, bu kez de “gaspçılar”a çarptı!  
İşte AKP hükümeti ve yaptığı ilk icraatı: Maliye Bakanı Kemal Unakıtan, çıkarttığı yasayla geçmiş yıllarda hakkında açılan yolsuzluk davasından kendini kurtardı ve kendi kendini affetti.

Kulaklarımızda acılı bir ses çınlıyor hala:
“Devlet bize mezar yapmış!” 
Öyle ya, bizim çarpıcı ve yaman çelişkimizdir:
Devletin yaptığı okul yıkılır.
Ama ayakta kalır köylünün yaptığı ahır...